Erteliyorum seni hayat

Her gün biraz daha yaşlandığımı görüyorum aynalarda, her gün neşemden ve benliğimden eksiltiyorum gençliğimi. Günlük uğraşlar, yüreğimdeki sancılar yahut mutluluklar, gelip geçiyor ömrümden… Nasılda yorgun ve bitkin hissediyorum kendimi bir bilseniz. Cümlelerimi bile seçemiyorum artık, ağır bir dile hükmediyorum. Yapmak istediklerimi, hayallerimi, isteklerimi, arzu ve heyecanlarımı erteliyorum. Kırmızı bir balığım olsun istiyorum örneğin, kırmızı bir balık… İsmi Sudenaz olacak ancak. Onu bile erteliyorum. Çiçekçilerin önünden geçerken, bir buket papatya istiyorum, almadan geçip gidiyorum. Görmek istediğim şehirler, görmek istediğim insanlar, tanışmak istediğim kişiler ve yaşamak istediğim ülkeler var… Fotoğraflarla yetiniyorum. Ne zaman ve nasıl bağladım ayağıma ben bu prangaları? Sahi kendim mi yaptım bunu? Bu kadar mı yorgun ve bitkin oldum ben? O her şeyi yapabilecek enerjimi ve gücümü hangi şehirde unuttum? Hangi “hoşça kal” emrine sığdırdım bunların tümünü…
Yazmayı seviyordum, yazınca rahatlıyor ve mutlu oluyordum. Kendimi ifade ediyor ve insanlarla ortak bir paydada buluşuyordum. Ya şimdi? Yazamamak bile acıtıyorken içimi, neden kağıt ve kalemden bu denli uzağım? Tiyatroyu seviyordum. Gülmeyi, ağlamayı, sahnedekileri var gücümle alkışlamayı seviyordum. Ya şimdi? Film izlemeyi de severdim, müzik dinlemeyi, konserlere gitmeyi, yürüyüş yapmayı, yemek yapmayı, tatlılar hazırlamayı… Ya şimdi? Aynalarda bıraktım tüm neşelerimi…
Yaşlandım, kendim yaptım bunu. Kimse kısıtlamadı özgürlüğümü, kimse çalmadı neşemi benden. Şehirler ve evler arasında sıkışıp kaldım. Denizler ve deniz olmayan şehirlerarasında, yol kenarlarına atılmış mola yerlerinde, otobüs duraklarında, gelişlerde ve gidişlerde bıraktım kendimi… En çok üzüldüğümde; farkında olmadan ve bile bile yaptım bunu. Yalnızca mutlu olmak isterken, uykularımın ve umursamazlığımın tam ortasında kaybettiğim sevdiğim martıları…
Erteledim seni hayat.
Bile bile, isteye isteye…
Özür dilerim.

Cansubulut
5.5.12