Ortaokulda olmaliyim, 10 sene falan olmustur. Turkce dersinde bir yazi yazmam istenmisti. Konu: umut. O zamanlari hatirliyorumda, en zorlandigim konulardan biri olmustu bu. Umutsuz bir insan nasil umudu anlatabilirdi ki? Nasil betimlerdi umudu? Umutsuzlugu yazmistim... Her insan, en iyi bildigi seyi anlatmaz miydi? Sahip olamadigim umuda, umutsuzluk deniyordu. Ve sahip oldugum tek sey olan umutsuzlugu guzel anlatmis olacagim ki, okulda kucuk bir une kavusmustum. Bir insan umutsuzlugu nasil guzel anlatabilirdi ki?
Yillar gecti. Kendimi o zamanlardaki gibi umutsuz ve kaygili hissettigim hic olmamisti. O zamanlardaki kadar ofkeli, kirgin degildim hic. Elbet uzgun oldugum anlar, hosuma gitmeyen sahneler, begenmedigim sonlar oluyordu. Ama umutsuz degildim.
O gune dek... insan nasil anlatirki acisini? Nasil dillendirir korkularini ? Nasil yakistirir nasil anlatir bu olanlari ?
Benim deger verdigim az insan vardir. Bu insanlarin basinda da annem gelir. Bana hayat veren kadin... Oyle zor ki bu gunler, oyle karmasik ki...
Bir kelime nasil degistirir insanin hayatini? Nasil korkutur boylesine derin? 6 harfe sigar mi bir omur? 6 harfe sigabilir mi insan ? 6 harf nasil koklerinden sarsabilir insani boyle... Kanser. Yakisir mi sevdiklerinizin ustune ?
Zor gunler geciriyorum. Dillendiremedigim, konusamadigim, icimde paramparca olan gunler ve umutlar... umutsuzluklar...
Koklerimden sarsildim. Dallarim kopmadi,yapraklarim dokulmedi,sararmadi,solmadi. Biraz canim acidi. Biraz da susuz kaldim...
-bulut
