Sen hic yok olup giderken, kalmak icin direndin mi boylesine?
Belki de benim fay hatlarim daha derindeydi. Daha derinden kiriliyor ve sarsiliyordum. Siddet derecesini yuregimin sıkısmasindan anliyor, midemde aciyan bir yaradan hissediyordum. Beynimin bir noktasi sizliyor ve ben göçük altinda kalmaktan ölesiye korkuyordum. Tir tir titriyor ve üşüyordum. Üşümek ? Nasilda solduruyordu tenimi... Beyaz olan tenim daha da beyazlasiyor, ellerim, kirpiklerim ve umudum kiriliyordu.
Zoruma gidiyordu. Bazen yasadigim bu umutsuzluk zoruma gidiyordu. Özlüyor ve daha da özlemekten ölesiye korkuyordum.
Boğazim düğümleniyor... ben, hayatim, umutlarim her sey düğüm düğüm oluyor ve içimdeki bu siziyi nasil dindireceğimi bilemiyordum.
Üzgünüm..
Beni taniyanlar cok iyi bilir ki üzgünüm.
Deprem oluyor, binalar çöküyor ve ben nefes alamiyorum. Sesim çığlık oluyor duyuramiyorum...
Bulut
