Aşk'a.
-Adını öğrendiğim gün, içimdeki hüzün ölmüştü.
Tarihini bilmediğim bütün gecelerde, adını bilmediğim adamlar tarafından üzüldüm. Adsız adamların ter kokusunda uyandığım her sabah kendimden biraz daha uzaklaştım. Aynaya baktığımda, kendi sesimi duyduğumda, ve yalnız kaldığımda, bütün olanlara defalarca üzüldüm.
Tüm hüzünleri yüzümdeki umutlara saklamayı öğrendim. Bundan olacak ki, hüznü göremeyen herkes bir daha ve bir daha üzdü beni. Gülümsemelerin ardında sakladığım ruhumu, sırf gülümsediğim için bile kırabildiler. Ruhumun sancısında öğrendim, sevilmemeyi. Ruhumun acıyan yerlerine teker teker kazınan mimikler ve jestler oldu. Ve üstünden yıllar da geçse "asla unutmayacağım" dediğim iç ağrıları... Bitmek bilmeyen geceler ve o gecelerin sabahları oldu.
Umutsuzluğu kahkahaların arasına saklamayı öğrendim, mütemadiyen terkedilmiş bir bedenin zaruri ihtiyaçlarının arasında kaybettim adını bilmediğim ancak aşk sandığım o tüm duyguları. Henüz yürümeyi öğrenmiş bir çocuk gibi, titrek ayaklarımla bastım, geçtiğim tüm yollara. Saklandım. Bulunmayı ümit ederek ve asla bulunamayacağımı bilerek saklandım. En sevdiğim şarkının notalarına, en sevdiğim şiirin dizelerine, en sevdiğim filmin kamera arkasına, en sevdiğim yazarın romanına saklandım. İçimdeki karanlıktan daha karanlık olmayan/olamayan her yere saklandım.
Bana vaadedilmiş ve asla gerçekleşmemiş ve asla da gerçekleşemeyecek olan verilmiş sözler de oldu; Elimden tutup her şeyin çok güzel olacağını fısıldayan adamlar. Ve her şeyin çok güzel olacağını idrak etmemi sağlayan avuç avuç ilaçlar...
Kendi başıma beynime mutluluk hormonunu dahi salgılayamıyorken, bir sabah ruhum kıpırdandı... Bana yaşadığımı hissettirecek cümleler oldu. Bana var olduğumu kanıtlayan sevgi dolu bakışlar oldu. Sonra perdenin arasından güneş girdi içeri...
Gülümseyerek ve dokunarak.
Sararak ve severek.
Bildiğim tüm ezberleri yıkmak ister gibi...
Bildiğim tüm sözleri unutmamı ister gibi...
Şefkatle ve sevgiyle.
Güneş girdi içeri...
İnanmamı ister gibi...
Bulut.
