Sebebim.

Kimsenin yanımda olmadığı zamanlarda sen vardın…
Kimsenin ellerimi tutmak istemediği zamanlarda, sen zaten o eli sıkı sıkı tutuyordun. 
Herkes gitmek istiyordu, ama sen hep kalıyordun…
Gencecik yaşında benim yüzümden ölümle yüzleşmiştin, sabahlara kadar başımda beklemiştin, sırf ben istiyorum diye gecenin bir yarısı kalkıp pastalar yapmıştın. Ben hasta olduğum zaman, kendini hiç önemsemeden sırf benimle ilgilenmiştin…
Bir yerime bir şey olsa herkesten çok senin canın yanıyordu.
Ben ağladığım zaman, ben mutsuz olduğum zaman için acıyordu.
Benim geleceğim ve benim mutluluğum için her şeyi yapabilecek güçteydin.
Ve bu gücü sana hayat vermemişti. Sen hep “çocuklarım için” diyerek, daha da güçleniyordun. Benim ilk kelimem anneydi evet ama seninde bizden sonra cümlelerinin hepsi “çocuklarım” ile başlıyordu. 
Her anne gibiydin evet…
Her anne gibi de her şeyden çok seviliyordun.
Her anne gibi, dünyanın en iyi annesi en güzel annesi diye anılıyordun.
Her anne gibi kutsal ve görkem doluydun.

-Ama sen yalnızca bir anne değilsin annecim…
Sen hiç sahip olmadığım kız kardeşimsin benim…
Sen en yakın arkadaşımsın.
Ve aynı zamanda babamsın da…
Hem annem , hem babamsın…
Bir babanın olması kadar güçlü ve ayaktasın, bir annenin olması kadar şefkatlisin.
Bir babada duyulması gereken bütün güvene sahipsin…
Bir annede hissedilmesi gereken huzura sahipsin.

Allah sana uzun ömürler versin güzel kadın. Bana söz ver, yokluğunla acıtmayacaksın canımı. Bana söz ver, sonuna kadar benimle kalacaksın. Çünkü bu bizim hikayemiz. Çünkü bu senin ve benim hikayem. Kahramanlara bir şey olmaz biliyorum annecim, benim kahramanımda sensin…
Seni çok seviyorum.
Anneler günün kutlu olsun…
Babalar günün kutlu olsun…
Kız kardeş günün kutlu olsun…
En iyi arkadaş günün kutlu olsun…

-Sana uzak şehirlerden kocaman öpücükler annecim. Seni her şeyden vazgeçebilecek kadar çok seviyorum…