Gelme Ahver

-Yorgunum, yorgunluğuma doygunum.

      
             Ah be Ahver...
             Çok şey değişiyor. Yetişemiyorum.
             Ellerimden tutsunlar istiyorum,
            ama ellerimin acıdığını  söylemeyi;
           unutuyorum.
           Kimine şiirler yazdıran ellerimde,
           Görülmeyen nasırlar var;
           Belki bu yüzden yanıyor canım.
          -kafam çok karışık Ahver boşver-          
         Ne olacak böyle? Anlatsana biraz.
           Ya da sus.
            Sen konuşunca bazen,         
            Martılar açlıktan ölüyor.
           Gevrekçi çocuk tablasından gevreklerini düşürüveriyor,
           Hatta ağlıyor...
           Düşünebiliyor musun, ağlıyor Ahver o da ağlıyor.
            Üşüyorum.
          Beynimin bütün odalarında sessizlik var.
          Kimse yok, sadece ben varım.
          Sen de yoksun. Olma! 
          Odalar bomboş.           
        - rakının yanındaki en iyi meze gerçek dosttur Ahver-
          Ben içerideyim.
          Bir başıma.
          Yapayalnız.
          Her yer çok ıssız.
          Korkuyorum.
          -Neler oluyor Ahver?-
         Gece mi oldu karar veremiyorum.         
          Bir şey beni çok üzüyor,
          Sonra geçiyor.
          Geçerken yüreğim eziliyor... 
        -Doldur kadehi Ahver! Duble olsun -
          Keman sesini duyuyor musun?
          Ne de güzel çalıyor.
          -Söylemiştim sana; ben iyi içerim Ahver. Şereften yoksun geçmiş aşkların şerefine!-
         Yüreğimin içinde çalıyor gibi.
         Yüreğimin kırıklarından içeri sızmış gibi...
          Korktum be Ahver.
          Çok korktum.

          -Daha fazla okuma Ahver. Şiirin sonunda Kemancı ölüyor!


Bulut.