Dağılan parçalarımı toplamayı bıraktığın vakit,
Ve bir tren garında - ruhunun kalabalıklığına inat- ,
Bağırdığında "gitme!" diye;
Anlayacaksın beni adam.
Bu da senin anlamayışının yazısı olsun.
Tükeniğim adam. Dizlerimi karnıma kadar çektim, ellerimi göğsümde kavuşturdum. - Hayır üşümüyorum-
Boş bir gezegenin tam ortasında, boşluğa doğru çekiyorum ruhumu. Hem de cenin pozisyonunda. Geldiği yere gitmek isteyen ağzı bozuk yazarlardan öğrendiğim gibi değil hayır, ağzında bozuk ruhlar barındıran oyuncuların ön sevişmesinden öğrendiğim gibi. Gözlerimi tek bir noktaya kilitliyorum, olur da yanlışlıkla evrenin sırrını keşfederim belki diye. Olur da yanlışlıkla yok olurum diye. Olur ya, neden olmasın? Olmuyor adam. - Senden sonra hiçbir şey olması gerektiği gibi olmuyor. -
Haklısın adam, ben hiçbir şeyi unutmuyorum. Beynimin odalarında kaç kişi sevişiyor, kaç kişi bu sevişmeden sonra bir sigara yakıyor, yetişemiyorum. Yetişemeyişime tükeniyorum. Tükenmişliğime bile yetişemiyorum.
- " Ruhumun kırılgan adamı, ruhumu kıran adam, biraz yavaşla, gidişine de yetişemiyorum !"-
Bir kış mevsiminde gelişini kutlamıştık hatırladın mı? Gelişinin yıl dönümünü. Mutlu olduğum tek yuvaya sahip oluşumu kutlamıştım ben. Yuvama sarılışımı sonra, yuvamın kokusunu kutlamıştım. Ben şarap içmiştim. -Ben zaten hep içerim- Sen ise su. -sen zaten araba kullanırken içmezsin- Peki ya hangi mevsimde gitmiştin adam? Günlerden neydi? Sıcak mıydı hava, soğuk mu? Hatırlamıyorum.
Elinden ruhu alınmış gibi; hiç tanımadığım ruhlara çarparak bedenimi kanatıyorum adam. Bedenimi hiç tanımadıklarımın bedeninde uyutuyorum. Gözlerimi, tanımadığım yataklarda açıyorum. Hiç tanımadığım evlerde dişlerimi fırçalıyorum. Hiç tanımadığım evlerde yemek yapıyorum. Hiç tanımadığım ruhlara gülümsüyorum. Bildiğim bir şehirde, bu şehrin yabancılarına ev sahipliği yapıyorum !
Ellerim kanıyor adam,
Ellerim kan içinde.
Gülüşlerim acıyor,
Gülüşlerim senin gözlerinde...
-Hayır adam, özlemiyorum,
Hayır adam, ağlamıyorum! -
-bulut.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder