Bir kosede hayata tutunmaya calisiyorum. Bir yerden devam etmeye cabaliyorum. Ama cabaladikca batan, cirpindikca su yutan,su yuttukca nefes alamayan o kisi benim... Birileri tarafindan degil, bariz hayat yuzunden sinanan, sinandikca yanlislar yapan, yaptikca yok olan o kisi... Cunku hala umutlu ve hala istekliyim.
Ama dayanamiyorum. Ben dayanmaya , ayakta durmaya calistikca, hayallerimdeki gibi yasamaya calistikca, kaderde benimle birlikte yarisiyor. Benim ugrastigim her seyi kenara itip, daha onemli meseleler cikariyor karsima.
Ben babasiz buyuyen kizlardanim. Sokakta kosup dustugu icin yaralanan, sonra o yaralari babasina opturup geciren cocuklardan olmadim ben. Babasi yuzunden dusen, yaralanan,kanayan ve o yaralari sokaktakilere gosterenlerden oldum hep. Istekleri onune serilip, "al yasa! mutlu ol" denilenlerden degildim. Isteklerim icin, mutlu olmak icin hep cabaladim. Zor zamanlarim oldu... Ama atlattim. Annem vardi benim... Hayattaki en buyuk mucizem, en buyuk dayanagim ve en buyuk sebebim o oldu. Universiteyi kazanip sehir disina gittigimde, ilk yaptigim yemek yanip agladigimda, dayanamiyorum dedigim her noktada o vardi. Iki senenin sonunda hayallerimi hatirlayip, "ben daha iyi bir hayat istiyorum" deyip, geri dondugumde, kimse yanimda olmayip beni "simarik" buldugunda, hayatta en cok deger verdigim dostlarim birer birer gittiginde, kalp kiriklarim buyuyup beni bambaska ve taniyamadigim, tanismaktan cekindigim o insan yaptiginda da o vardi...
Sonra yeni bir sinav koydu hayat onume. Onu benden almak istedi, ona aci cektirdi... benim
sirtimi, hayatimi, mutlulugumu dayadigim ilk ve tek insani da almak istedi benden. Kabul etmedim, yakistiramadim hic ona bu hastaligi... O anneydi. Anneler hastalanamazdi. Anneler cocuklarini yalniz birakmazdi. Herkes gidebilir, herkes beni durduk yere uzebilir, beni aglatabilir icimi acitabilirdi... Ama annem hep vardi ve hep olmaliydi.
Zor bi cocuktum ben, zor bir kardes, zor bir arkadas ve zor bir sevgili... Icinden cikamadigim ve kimseye yukleyemedigim kirginliklarim vardi. Kirildikca kirar ve bu yuzden de yalniz kalirdim... Hic istemesemde , yalnizligima sarilir aglardim ama annem her seyu kolaylastirirdi. Guc verirdi.
Simdi korkuyorum ve herkes korkmamam gerektigini soyluyor. Kimse nasil oldugumu, neden boyle oldugumu sormuyor. Insanlar "buyutme" diyor. Beni buyuten tek insani kaybetmeye yakin oldugumu kimse gormuyor... Herkes sadece felaketlere uzuluyor. Ama benim felaketimin "kaybetme korkusu " oldugunu kimse gormuyor. Hep oldugunu bildigin, hep varligini hissedip , seni ayakta tutan o seyin bir gun gidebilecegini gosteren hayata olan kizginligimi kimse anlamiyor.
Hayat oyle zor ve yipratici ki...
Hayat oyle cok almayi seviyor ki..
Hayat beni yalniz birakmak icin oyle ugrasiyor ki...
Uzuluyorum...
-bulut.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder